Hoe ik het nu zie

Gelukkig ben ik jaren geleden begonnen om mijn gedachten over filosofie op te schrijven. Ik zie wat me bezighield en hoe dat in de tijd verandert. Als je ermee begint is er veel om over na te denken. Later zit het meer in de verfijning van je kernvisie. De behoefte om eindeloos te schrijven droogt op. Er naar leven is de kunst. De tijd en de praktijk doen het grote werk. Het is nooit af maar je kan stappen maken. Ik zie ze vooral achteraf. De bochten die je neemt in je denken en handelen verdwijnen uit het zicht als bij een wandeling door de bergen. Net als de keuzes die vooraf gaan aan het afwijken van de geplande route.  

Ik denk niet dat ik weer vaker over filosofie ga schrijven maar ik heb de behoefte om opnieuw te benoemen wat in mijn denken en handelen de boventoon voert.

In wezen komt het er op neer dat het sociale aspect van het bestaan belangrijker wordt en ik er meer dan ooit de waarde van inzie. Leven met mensen om me heen waar ik synergie en plezier mee heb en waar je van op aan kan met goed en slecht weer. Het diepe bewustzijn dat je als mens alleen niet zoveel kan. 

Het kind dat de moeder nodig heeft op de eerste dag en de moeder, het kind op ‘haar’ laatste dag. De bewuste keuze om te zien dat dit zo is. De intentie om de mensen om je heen te zien in wie ze zijn en wat ze willen. Je afvragen waarom iemand je iets vertelt en hoe je kan helpen.  Zonder pretentie, zonder altruïsme te claimen en zonder een verwachting van wederkerigheid.

Feit is, we overleven niet lang zonder elkaar. Een groot ego mag er aan twijfelen. Ik wilde het een einzelgänger vragen maar die gaf niet thuis. 

Feit is, dat het leven kleur krijgt in de interactie met andere mensen. De tijd vergeten als je gein hebt om niks of om alles. De knoop in je maag die verdwijnt met een goed gesprek.

De indruk zou kunnen ontstaan dat het op jezelf zijn in mijn visie geen meerwaarde heeft. Ik denk juist dat de grote slagen en ontwikkelstormen gebeuren door introspectie. 

Misschien moet je deze, zwart-wit gesteld, eerst gemaakt hebben om te functioneren in het contact met mensen om je heen en om in te zien dat de mens vooral bestaat en verder komt op zijn eigen pad in relatie tot andere mensen.  

Dat is het finale punt wat ik wil maken. Verder komen en leren. In een blog die ik jaren geleden schreef gaf ik aan er van overtuigd te zijn dat een mens niet zo zeer de bron van kennis is als wel de ontvanger en vooral de verwerker is van de kennis die ‘is’.

Dit geloof ik nog steeds. Kennis is om ons heen en overal, het zweeft door de lucht. Een open en hongerige mind kan erbij wanneer het nodig is. Ik denk dat je geboren wordt met een hongerige mind maar een open mind kan je ontwikkelen. 

Een wijs mens en in ieder geval een homo economicus zal inzien dat het voordelig is om met mensen in dialoog te gaan om over de kennis te beschikken die zij ontvangen en verwerkt hebben. Er is geen andere manier om sneller tot diep inzicht, betekenisgeving en inspiratie te komen.