Hoe dat zit met Kunst

Vaak heb ik nagedacht over hoe het kan dat iets je iets doet, kunst. Nu vind ik kunst synoniem voor iets in tastbare zin wat je iets doet. Er zijn natuurlijk veel dingen die kunst worden genoemd die mij niks doen. Kunst in zijn algemene en publieke zin is iets dat veel mensen iets doet. Het intrigerende met kunst of dingen die je iets doen is dat het vaak nauwelijks te benoemen is wat je raakt gecombineerd met het feit dat wij mij niet raakt een ander juist wel kan raken.

De belangrijkste punten van mijn persoonlijke filosofie zijn dat dat het ware geluk gevonden wordt in het moment en dat alles en iedereen bestaat uit dezelfde energie en elkaar beïnvloed.

Kunst is emotie die vastgelegd is in iets tastbaars. De aanschouwer van de kunst voelt de emotie van de kunstenaar. Als kunst je raakt dan snap je de emotie van de kunstenaar, raakt het je niet dan snap je de emotie niet. Begrijpen van de emotie heeft te maken met de mate waarin je de emotie herkent als één van jezelf en de moeite die je wilt nemen om te begrijpen wat je niet direct begrijpt. Het ervaren van emotie zie ik als een van de hoogste geneugten van de mens. Door het ervaren van emotie wordt het pad van de mentale creatie verlaten, je denkt niet meer na over hoe het was of over hoe het moet zijn, je bent terug in het moment en bij wie je werkelijk bent. De functie van kunst is evident “het triggered emotie”. De kunstenaar is in staat zijn emotie te delen.

In de wereld waar de wetenschap overheerst en alles logisch moet zijn, zijn we het beleven van emotie grotendeels verleerd. Er zijn plenty redenen waarom het elk op moment niet gewenst is emotie te tonen of te beleven. Een boeiend fenomeen wat hiermee m.i. samenhangt is het zgn “stendhal-syndroom” . Dit syndroom doet zich voor als mensen overrompeld worden door kunst. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stendhal-syndroom)