Ratio achter pessimisme en optimisme

Als we mensen op de wereld eenvoudig indelen bestaat deze uit slechts uit pessimisten en optimisten. De optimisten en de pessimisten hebben het moeilijk met elkaar.

Waar de optimist zijn dorst lest met de volle helft van het glas hapt de pessimist de droge lucht in het lege deel. Zodra de pessimist inziet dat er toch ondanks zijn zware inzichten nog water in het glas zit heeft de optimist dit al op gedronken. Een miserable basis voor een goede relatie. Toch hebben ze elkaar nodig. Afhankelijk van de situatie is er ergens tussen het uiterste van de ene en de andere een punt waarin ze samenvloeien tot realisme. Beide hebben ongetwijfeld misvattingen ten opzichte van elkaar die een definitieve symbiotische relatie in de weg staan.

Een belangrijk teneur die ik meen te constateren bij den pessimist is dat deze aanneemt dat er achter pessimisme meer ratio schuil gaat dan optimisme. Laatste lijkt dan in negatieve zin de opportunist en de pessimist verwart zichzelf met de realist. De denkfout is natuurlijk snel gemaakt als je vaststelt dat er altijd meer "rede"nen zijn te bedenken waar om iets niet gaat lukken dan juist wel. De vraag is ook of succes en falen van wat dan ook primair gelegen is in ratio? Het spel begrijpen is niet gelijk aan het spel winnen.