Waarde van een ervaring
Laatste hoorde ik dat, vraag me niet hoe, wetenschappelijk is aangetoond dat de waarde van een investering in materiaal minder duurzaam en waardevol is dan een investering in een ervaring. De mens kent een hogere waarde toe aan de ervaring ofwel de herinnering eraan.
Zo liep ik vanavond door het weiland en zag een tractor op uiterst moderne wijze pakjes hooi inpakken in strakke elastische folie. Ik word vaak blij van hele dagelijkse dingen (op zaterdag winkelen bij de AH). Hiertoe reken ik ook de geur en de verschillende fasen in het voortbrengingsproces van gras naar hooi. Hoewel ik mezelf reken tot het jongere deel der natie werd ik mij bewust van het verschil hoe vroeger het hooi van het land ging en nu. Ik heb het niet over prehistorische taferelen maar gewoon over het vroeger dat ik heb meegemaakt als inwoner van een klein maar prachtig boerengehucht strak gelegen aan het eveneens tot diep in de genen doorgedrongen IJsselmeer.
Een herinneringen die mij ineens heel duidelijk werd was het ophalen van hooi. Waar de boer nu vanavond alleen gezelschap wordt gehouden door de ipod die hij gekoppeld heeft aan de multmediaset van de tractor was het hooi halen waar ik woonde een dorpshappening. Je ging op zijn minst per boer met een mannetje of 10 op pad. Langs de zeedijk stuiterend op de lege karen achter tractoren die nu wellicht de CO2 norm niet zouden halen op weg naar de Makkummer of Workummerwaard. Het vooruit zicht alleen al kon me dagen bezig houden. Ik vond dit fantastisch. Als je je wat serieus gedroeg had je kans dat je in een hele lage versnelling de tractor mocht besturen. Bij ongecontroleerd gas geven komt het hooi weer naar beneden.
Hooi haal je binnen op het moment dat het weer nog goed is, voor de bui. Voorbereiding door bijvoorbeeld water mee te nemen kwam niet in mijn alfabet voor. Door het warme weer en het slepen aan pakken hooi die je rond de 8 of 10 jaar nog niet me souplesse kon tillen kwam het voor dat je verlangde naar het half lauwe water uit een stilstaande sloot.
Als de karren vol waren of het weiland leeg was klom je via de touwen bovenop de hooiwagen. Dit was het spannendste nog niet. Als de tractor met 2 karren in beweging kwam door het oneffen weiland ging het adrenaline peil van het deinen van de lading flink stijgen tot de maximale top als je met een flinke hellingshoek de zeedijk op rijdt en natuurlijk weer af.
Van de zeedijk af ging het vol gas (met de fiets kon je het bijhouden) op weg naar de boerderij. Koele wind en een oppermachtig gevoel boven op het hooi. Bij de boerderij van Jentje (hij was hij één van 3 boeren die ik hielp met hooi halen, de andere 2 heten Jaring en Jochem) werden de karren leeggetrokken. Omdat ik vaak de jongste was die meedeed aanschouwde ik het eea meestal vanaf een comfortabele plek in één van de 2 hooibergen. Eén daarvan was zo ongelofelijk erg hooiberg dat als je daar in lag dat je eigenlijk de rest van de wereld niet meer nodig had.
Zo liep ik vanavond door het weiland en zag een tractor op uiterst moderne wijze pakjes hooi inpakken in strakke elastische folie. Ik word vaak blij van hele dagelijkse dingen (op zaterdag winkelen bij de AH). Hiertoe reken ik ook de geur en de verschillende fasen in het voortbrengingsproces van gras naar hooi. Hoewel ik mezelf reken tot het jongere deel der natie werd ik mij bewust van het verschil hoe vroeger het hooi van het land ging en nu. Ik heb het niet over prehistorische taferelen maar gewoon over het vroeger dat ik heb meegemaakt als inwoner van een klein maar prachtig boerengehucht strak gelegen aan het eveneens tot diep in de genen doorgedrongen IJsselmeer.
Een herinneringen die mij ineens heel duidelijk werd was het ophalen van hooi. Waar de boer nu vanavond alleen gezelschap wordt gehouden door de ipod die hij gekoppeld heeft aan de multmediaset van de tractor was het hooi halen waar ik woonde een dorpshappening. Je ging op zijn minst per boer met een mannetje of 10 op pad. Langs de zeedijk stuiterend op de lege karen achter tractoren die nu wellicht de CO2 norm niet zouden halen op weg naar de Makkummer of Workummerwaard. Het vooruit zicht alleen al kon me dagen bezig houden. Ik vond dit fantastisch. Als je je wat serieus gedroeg had je kans dat je in een hele lage versnelling de tractor mocht besturen. Bij ongecontroleerd gas geven komt het hooi weer naar beneden.
Hooi haal je binnen op het moment dat het weer nog goed is, voor de bui. Voorbereiding door bijvoorbeeld water mee te nemen kwam niet in mijn alfabet voor. Door het warme weer en het slepen aan pakken hooi die je rond de 8 of 10 jaar nog niet me souplesse kon tillen kwam het voor dat je verlangde naar het half lauwe water uit een stilstaande sloot.
Als de karren vol waren of het weiland leeg was klom je via de touwen bovenop de hooiwagen. Dit was het spannendste nog niet. Als de tractor met 2 karren in beweging kwam door het oneffen weiland ging het adrenaline peil van het deinen van de lading flink stijgen tot de maximale top als je met een flinke hellingshoek de zeedijk op rijdt en natuurlijk weer af.
Van de zeedijk af ging het vol gas (met de fiets kon je het bijhouden) op weg naar de boerderij. Koele wind en een oppermachtig gevoel boven op het hooi. Bij de boerderij van Jentje (hij was hij één van 3 boeren die ik hielp met hooi halen, de andere 2 heten Jaring en Jochem) werden de karren leeggetrokken. Omdat ik vaak de jongste was die meedeed aanschouwde ik het eea meestal vanaf een comfortabele plek in één van de 2 hooibergen. Eén daarvan was zo ongelofelijk erg hooiberg dat als je daar in lag dat je eigenlijk de rest van de wereld niet meer nodig had.
Reacties