Ontwikkeling

Professionele en persoonlijke ontwikkeling zijn symbiotisch. Soms gaat het om het ene en dan om het andere. Uiteindelijk hebben ze elkaar nodig. Stagneert het ene dan stagneert het andere. Over leren is veel te zeggen. Er zijn mensen die er voor gestudeerd hebben. Het is lastig om er juist over te discussieren. De container is groot, je zou het oneens kunnen lijken te zijn terwijl je over verschillende dingen praat.

Zo kan je een soort wetenschappelijke blik op ontwikkeling hebben en je kan het ook over je persoonlijke visie op ontwikkeling hebben. Wat jij een ontwikkeling noemt of wat voor jou een ontwikkeling is, hoeft het voor mij niet te zijn. Het gaat erom als je je wil ontwikkelen dat je de mogelijkheid creĆ«ert om je te kunnen ontwikkelen. Soms hoef je dit niet zelf te doen. Dan dient deze mogelijkheid zich aan. Dan gaat het erom dat je het herkent en de mogelijkheid benut. Dan heb je nog het soort ontwikkelmogelijkheden die zich aandienen, die jij niet herkent en waar je ook geen behoefte hebt. Je kan alleen maar achteraf vaststellen dat  je je hebt ontwikkeld.

Fietsen is een mooi voorbeeld van ontwikkelen. Wat is er leuk aan leren fietsen? De sprong in je ontwikkeling maak je als je een paar keer ongenadig met je knieen het trottoir hebt geraakt. Dat wil je zo ontzettend niet nog een keer mee maken dat je ontvankelijk wordt voor de tips van je geduldige begeleider.
Kijk niet naar het stuur of naar de grond maar kijk naar het punt waar je heen wil!

Er speelt nog iets anders. Het balanceren op de fiets gaat in je systeem zitten, ratio en gevoel hebben elkaar hier nodig en vinden elkaar. Alleen op basis van redernatie is nog volgens mij nog nooit iemand gaan fietsen. Hoe lang praat je met iemand die nog nooit gefietst heeft over de theorie en logica van fietsen voordat je zeker weet dat deze bij het eerste moment dat hij ooit op de fiets stapt meteen kan fietsen?

Hoe denk je tijdens het leren fietsen over degene die je het leert? Dit schiet heen en weer tussen haat en liefde. Degene die ik heb leren fietsen zei bij een heftige valpartij: heb je nou je zin, zie mij hier nou eens liggen? Met tranen in de ogen werd in het voorbij gaan onze slagersvrouw aangeroepen. Lippie, ik moet van hem leren fietsen maar ik wil het helemaal niet. Hij had zelf niet gekozen voor deze ontwikkeling, het resultaat leek hem wel wat maar de reis ernaar toe. Bad news.

En dan sta je boven op de pedalen, kop in de wind. Je tunnelvisie van zinloosheid en harteloosheid van het leerproces maken plaats voor een exponentieel groeiend zicht op nieuwe mogelijkheden.

Ik vraag me af of het wezen van ontwikkelen ooit anders wordt dan dat van fietsen. Naarmate je ontwikkelt krijg je meer autonomie. Autonomie is an one way ticket, meer is prima en minder is onbespreekbaar. Dat is lastig omdat leersituaties volgens mij altijd vragen om een meester. Een meester die voldoende autoriteit heeft om je om autonomie te overrulen als jezelf een moment hebt dat je voorstellingsvermogen niet over de top van je eigen leercurve heen kan kijken.

Reacties

Populaire posts