Ben ik aan het hardlopen in het bos, haal ik een paard in

Zonder te overdrijven. Het paard liep dezelfde kant op, het was geen standbeeld en geen luchtspiegeling. Toen het paard in draf ging en daarna in gallop werd het spannend. Het paard gaf duidelijk alles wat die in zich had. Terwijl ik nog een neuslengte voorsprong had en ik al rennend mijn schoenen aan het veteren was vroeg ik me af waar ik eigenlijk mee bezig was. De contemplatie voltrok zich in een splitseconde, de conclusie kwam hard binnen. Ego bleek het motief. Ik dacht zo wil ik 2014 niet beginnen. Ego is so not cool, so not hot, het is niet eens so 2013, het is lauw dus ik verminderde mijn tempo. 't Paard met inmiddels het schuim rond de mond en de ruiter met het rood in de ogen haalden mij in, beiden met een blik van 'had je wat anders verwacht dan? Ik riep nog: zo wat kan dat paard rennen, mega. Niet te verslaan zeg!!! Maar het kwaad was al geschied.