Geluk als hoogste doel

Zo wat nadenkend over wat nu eigenlijk het hoogste doel is van mensen kwam ik op geluk. Elk probleem is relatief als je erbij kan zeggen dat je gelukkig bent. Volgens mijn logica is geluk dan het hoogste doel. Hierop doordenkend komt dan de vraag wat geluk dan betekent. Ik denk dat het van belang is dat ieder zijn eigen definitie van geluk heeft of zou moeten hebben. Een mooie definitie op wiki: je comfortabel voelen met de wijze waarop je leven zich ontvouwt. In mijn definitie ben je dit als je kan zijn wie je wil zijn.

Uitgaande van het tijdperk van self control en empowerment is wie je wil zijn ook wie je kan zijn. Stel nu dat we aannemen dat geluk gelijk staat aan jezelf kunnen zijn en we ook aannemen dat geluk geen vanzelfsprekendheid of geen gemeengoed is. Waarom is het dan zo moeilijk om jezelf te kunnen zijn? Is dit omdat willen niet gelijk staat aan kunnen of omdat we collectief niet meer weten wie we willen zijn? Los van dat er gebeurtenissen op je pad kunnen komen die geluk minimaal voor lange tijd in de weg kunnen staan denk ik dat het in de meeste gevallen vooral met de tweede reden te maken heeft. De oorzaak van dit collectieve niet meer weten wie we willen zijn ligt in een te sterke nadruk in onze ontwikkeling op ratio. We jagen daardoor onbewust op argumenten volledig onderbouwde valse beelden van ons zelf na. Zo zie ik mensen dingen doen die niet bij ze passen, of zich handhaven in omgevingen die niet goed voor hun zijn, objectief gezien zijn ze zeer succesvol maar mentaal straatarm. Het objectieve en relatieve succes zorgt ervoor dat sommige mensen ondanks de mentale armoede nog liever letterlijk omvallen dan hier afscheid van nemen. Bizar en bijzonder want mentale rijkdom en objectief succes verdragen elkaar prima, echter alleen in deze volgorde.