Iemand die zag wat een ander nodig had

We namen weer afscheid van een Gaaster. Hij had een mooi en bewogen leven gehad en was een vrolijk mens die zag wat een ander nodig had.  Het is een mooi mens die ziet wat een ander mens nodig heeft. De neven mochten hem dragen naar de mooiste begraafplaats aan de IJsselmeerkust. Ik vind het wel een mooi idee dat de jonge generatie de oude generatie naar het hof brengt.  We lossen het op in de familie.

In zijn vroege jeugd had hij Gaast een tijdje moeten verlaten omdat het tegen het einde van de oorlog onder vuur lag. Eerder zag een Duitser hem nog aan voor een Joods jongentje. Het bleef zonder gevolg.  Maar liefst 53 jaar getrouwd met tante. Door dik en dun. Voor en tegenspoed. Zonder compromis.

De dienst was in de Hervormde kerk van Workum. De kerk die een handvol eeuwen daarvoor nog Katholiek was. Laten we zeggen dat het stof meer dan al flink neergedaald is maar dat sommige Katholieken nog refereren aan deze gebeurtenis. Ik snap het wel want het is echt een heel erg mooie kerk. Wat krom is, is niet recht. Ieder vanuit zijn eigen gezichtsveld, dat wel. Katholieken dragen anders, zeker in het geval van hoge geestelijken zo sprak onze katholieke omke. Schrik niet, de familie hangt, getuige het internet, historisch gezien verschillende geloven aan.  We hebben eerder waarschijnlijk al Katholieken in de familie gehad en zelfs  een Mennoistische uitspatting. De bode sprak geen Spaans, was resoluut en daarmee was het duidelijk. Het verhaal over de oorsprong van de kerk is eigenlijk net zo’n verhaal dat omke het IJsselmeer de Zee noemde. Er waren Gaasters die nooit meer op de Zeedijk zijn geweest toen de Zuiderzee plaats maakte voor het IJsselmeer. Persoonlijk ben ik van de relativering maar ik begrijp deze mensen. Relativering bestaat bij de gratie van dwarskopperij.  

Wat mij ook opviel is dat de dominee jonger is dan ikzelf. Dat is een positieve trendbreuk met mijn beeld dat dominees een uitstervend soort is van minimaal 50+. Mijn oudste neef vroeg zich af wat zo’n man drijft om deze professie te kiezen. Misschien kiest hij voor het geestelijk leven en de traagheid van de dag. Een professie gericht op de hoge impact momenten van een mensenleven en als de druk minder hoog is voor een professie die het leven en de routine van alle dag in een groter perspectief plaats zonder de drukkende mantra’s van weleer. 

Ik ben onder de indruk van de dag. Het verhaal over omke, over mijn stoere tante, de betekenis die hij heeft gehad voor mijn neven, de liederen die mij raakten, mijn familie die ik weer zag.  Volgens mij word ik gevoeliger. Dat we drager waren en meeliepen met de auto en de rondjes om de kerk. Een mens wordt geboren en vertrekt uiteindelijk weer, daar tussen in gebeurt het.  Hard maar op zichzelf een eerlijk systeem, dat laatste alleen maar omdat niemand eraan ontkomt.

Een achterneefje zei dat hij dacht dat ik de sterkste drager was van allemaal. Ik sprak met hem af dat dit weliswaar klopte en dat het met grote afstand waar is maar dat we het gezien de gevoeligheid van de kwestie voor zijn vader en mijn andere neven beter voor ons zelf konden houden. Toen het per ongeluk toch ter sprake kwam noemde mijn broodbakkende, cateruitbatende en betonstortende neef het kwetsend. Daar was ik al bang voor. We hebben het er niet meer over. Het was een mooie bewogen dag van een mooi en bewogen mens.